OBJAWIENIA FATIMSKIE

10:30, Leiria, dworzec autobusowy. 

Autobus do Fatimy, zapowiedziany wprost do bezprzewodowego mikrofonu przez wąsatego pana o dykcji i aparycji konferansjera telewizyjnych gali oskarowych, podjeżdża na stanowisko. Nie jest szczególnie oblegany. Sześć, może osiem osób niespiesznie zajmuje kilka frontowych foteli.  

Na chwilę przed odjazdem wokół autobusu robi się nagle tłoczno. Do środka hałaśliwie wtacza się gęsiego długi rządek Cyganek. Idą prosto na sam tył, rozsiadają się każda w osobnym rzędzie i kontynuują zażyłą dysputę, pokrzykując do siebie między siedzeniami. Tym głośniej, im głośniej pracuje silnik. I tak przez całą godzinę jazdy. 

Z dworca w Fatimie stadnie kierują się prosto do Sanktuarium Cudownego Objawienia. 

*   *   * 

16:40, Fatima, dworzec autobusowy. 

W hali odjazdów tasiemcowe kolejki do kas. Wydają się nie poruszać ani o jotę. Na czele każdego ogonka Cyganka. Po drugiej stronie każdego okienka kasjer o zmęczonych oczach, cierpliwie odliczający 3,25€ w jedno- i pięciocentowych miedziakach z dziennego utargu Romek. Jak co dnia nastał fajrant ich niedługiej, pięciogodzinnej zmiany. Jak co dnia musiało się opłacać wydać 6,50€ na dojazd. 

Żmudny rytuał kupowania biletów dobiega końca i kobiety gromadą wsiadają do autobusu powrotnego do Leirii. Znowu okupują cały tył pojazdu i krzyczą do siebie niemiłosiernie. Kierowca kilka razy zwraca im uwagę, próbuje uciszać, ale w końcu daje za wygraną. I tak przez całą godzinę jazdy. Każdego dnia. 

*   *   * 

W międzyczasie w Fatimie.

Sanktuarium Matki Bożej, która przed wiekiem objawiła się tu w koronie drzewa trojgu pastuszkom. Gigantyczny, niemal porażący oczy odbijanymi promieniami słonecznymi plac ze specjalną, białą linią po środku. Po linii idzie się tylko na kolanach. Właściwie, to sunie się na przywiązanych do nóg poduszkach, wszelkiej maści ochraniaczach, specjalnie przystosowanych podkładkach ogrodniczych i innych nakolannikach. Ruch poduszkowy przebiega całkiem wartko.

Na placu, z jednego krańca ultranowoczesna, minimalistyczna architektura. Kościół na dziewięć tysięcy wiernych ze zdalnie przesuwanymi ścianami. Na przeciwnym końcu strzelista neoklasycystyczna bazylika. Ani ładna, ani brzydka. Bardziej w stronę ogólnie przyjętej i szekoro akceptowalnej estetyki sakro-kiczu, ale do Lichenia jej jeszcze daleko.

Lekko z boku wiata buchająca otwartym ogniem, do którego wrzuca się świece w intencjach. Świece są różne. Zwykłe, jak to świece, albo takie dwumetrowe. W różnych cenach.  Zależy od intencji. Są też woskowe kończyny, narządy wewnętrzne i zewnętrzne. Są dzieci-świece w dwóch płciach. Przy spalaniu zdecydowanie najbardziej tłoczno, gorąco i się trudno pozuje do zdjęć z iPhona przy wrzucaniu.

Na lewo, kawałek za płomienną wiatą – zadaszenie, a pod nim ołtarz i ławki, jak w kościele. To jest Kaplica Objawienia, najistotniejsze miejsce w Fatimie. To tu się odbywał cały cud. Pod drzewem, którego już nie ma, które zostało po kawałeczku rozniesione na wszystkie strony świata, bo każdy chciał mieć trochę tego cudu dla siebie. W kaplicy taśmowo odbywają się msze, jedna po drugiej, na okrągło. Wśród tłumnego zgromadzenia, gdzieś na jego marginesach, za filarami kilkoro ludzi usiłuje się modlić naprawdę. Te osoby są tu dziwnie nie na miejscu. To miejsce nie sprzyja skupieniu. 

Wokół placu rzędy stoisk z pamiątkami, których asortyment osiąga – a nawet przekracza – wyżyny wszelkiego znanego ludzkości kiczu i tandety oraz porozsiadane na betonie Cyganki. Zakutane w chusty i spódnice, kołyszące się, jęczące smętnie swą żebraczą mantrę nad wyciągniętą po pieniądze ręką. Interes kwitnie, jednym słowem. Biznes się kręci, jest popyt, jest podaż.

*   *   * 

Miejsce skazane na objawienia.

Matka Boska Meszna, objawiająca się na pniu drzewa tuż przed bazyliką. Aż dziw, że nikt tego jeszcze nie zgłosił do kurii.